کشف بقایای یک کهکشان قدیمی در کهکشان ما - زمین جهانی

به گزارش زمین جهانی، دانشمندان پیروز به کشف یک کهکشان فسیلی مخفی شده در اعماق کهکشان راه شیری شدند. کشف این کهکشان که مدت ها پیش مرده می تواند درک ما را از تاریخچه و پیشینه کهکشان راه شیری را دچار تحول کند.

زمین جهانی| دنیا هستی (کیهان) چیزی در حدود 13.7 میلیارد سال پیش با انفجار بزرگ شروع شد. از آن موقع تا کنون، میلیون ها و میلیارد ها ستاره و کهکشان متولد شده و از بین رفته اند و از بقایای آنها، ستاره ها و سیاره ها و کهکشان های جدیدی شکل گرفته اند. کهکشان هایی که میلیارد ها ستاره و منظومه در خود داشته اند و میلیون ها سال و چه بسا چند میلیارد سال عمر نموده اند و بعد پایانشان فرا رسیده و از بین رفته اند، اما از بقایای آنها، کهکشان های جوان تری، چون کهکشان ما شکل گرفته اند.

به گزارش زمین جهانی؛ دانشمندان پیروز به کشف یک کهکشان فسیلی مخفی شده در اعماق کهکشان راه شیری شدند. کشف این کهکشان که مدت ها پیش مرده می تواند درک ما را از تاریخچه و پیشینه کهکشان راه شیری را دچار تحول کند.

دانشمندانی که بر روی اطلاعات به دست آمده از نقشه برداری آسمانی دیجیتال اسلون (Sloan Digital Sky Servey) در آزمایش تکامل کیهانی رصدخانه آپاچی پوینت (APOGEE) کار می کردند پیروز به کشف یک کهکشان فسیلی مخفی شده در اعماق کهکشان راه شیری شدند. نتیجه این دستاورد ممکن است درک ما را از چگونگی رشد و تغییر کهکشان راه شیری و تبدیل شدن به آنچه امروز هست کاملا تغییر دهد.

احتمال می رود که این کهکشان فسیلی 10 میلیارد سال پیش با کهکشان راه شیری برخورد نموده باشد، زمانی که کهکشان ما هنوز در مراحل ابتدایی بود. ستاره شناسان نام آن را هرکول گذاشتند، زیرا بر طبق افسانه ها این قهرمان یونان باستان هنگام تشکیل شدن کهکشان راه شیری هدیه جاودانگی را دریافت نموده است.

بقایای کهکشان هرکول حدود یک سوم هاله کروی راه شیری را تشکیل می دهد. اما اگر ستارگان و گاز های حاصل از این کهکشان درصد زیادی از هاله کهکشانی راه شیری را تشکیل می دهند، چرا قبلاً آن را ندیده بودیم؟ پاسخ این سوال در موقعیت قرارگیری آن جایی در اعماق کهکشان راه شیری نهفته است.

ریکاردو اسکیاون از دانشگاه جان مورس لیورپول در انگلیس، یکی از اعضای اصلی این تحقیق، می گوید: برای یافتن یک کهکشان فسیلی مانند این، ما مجبور شدیم به آنالیز دقیق شیمیایی و حرکت ده ها هزار ستاره بپردازیم. این امر به ویژه برای ستاره های مرکز راه شیری بسیار سخت است، زیرا آن ها توسط ابر های گرد و غبار بین ستاره ای از دید پنهان مانده اند. آزمایش آپاچی به ما اجازه می دهد در این غبار نفوذ کنیم و عمیق تر از همواره قلب کهکشان راه شیری را جستجو کنیم.

آپاچی با دریافت طیف نور ستارگان در طیف نوری نزدیک به مادون قرمز و نه نور مرئی که در میان غبار پنهان می گردد در غبار میان ستاره ای به جستجو می پردازد. APOGEE در طول 10 سال مشاهده، طیف های بیش از نیم میلیون ستاره را در سراسر کهکشان راه شیری اندازه گیری نموده است، از جمله هسته آن که پیش از این غبار آلود بود.

دنی هورتا دانشجوی کارشناسی ارشد از دانشگاه جان موریس در لیورپول LJMU، نویسنده اصلی مقاله ای که نتایج نهایی این تحقیق را منتشر کرد، شرح می دهد: آنالیز چنین تعداد زیادی از ستارگان برای یافتن ستاره های غیر معمول در قلب پرجمعیت کهکشان راه شیری لازم است، اما این کار مانند پیدا کردن سوزن در یک انبار کاه است.

دانشمندان برای جدا کردن ستارگان متعلق به هرکول از ستارگان اصلی راه شیری، از ترکیبات شیمیایی و سرعت ستاره ها که توسط آزمایش تکامل کیهانی رصدخانه آپاچی پوینت، اندازه گیری شده است استفاده کردند.

هورتا ادامه داد: از ده ها هزار ستاره ای که مورد آنالیز قرار گرفته است، چند صد ستاره ترکیب شیمیایی و سرعت کاملاً متفاوتی داشتند. این ستاره ها آن قدر متفاوت هستند که فقط از یک کهکشان دیگر می توانستند به وجود بیایند و با مطالعه دقیق آن ها می توانیم محل دقیق و تاریخچه این کهکشان فسیلی را کشف کنیم.

از آنجا که کهکشان ها به وسیله ادغام کهکشان های کوچک تر در طول زمان ساخته می شوند بقایای کهکشان های قدیمی اغلب در هاله بیرونی کهکشان راه شیری قابل مشاهده است. ابر بزرگ، اما بسیار پراکنده ای از ستاره ها که کهکشان اصلی را در بر گرفته است. اما از آنجا که کهکشان ما از داخل به بیرون ساخته شده است، یافتن اولین ادغام های کهکشانی مستلزم آنالیز مرکزی ترین قسمت های هاله کهکشان راه شیری است که جایی در اعماق صفحه و برآمدگی کهکشان مدفون شده اند. جزئیات بیشتر این پژوهش در ماهنامه انجمن نجوم سلطنتی منتشر شده است.

کهکشانِ راهِ شیری، کهکشانی است که منظومه شمسی در آن واقع شده است. این کهکشان پیش تر به کهکشان راه الهام معروف بوده است. در آسمانی صاف و تاریک و به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری رنگی در پهنهٔ آسمان دیده می گردد. این نوار در واقع از میلیارد ها ستاره تشکیل شده است که (چشم غیرمسلح) قادر به تفکیک آن ها نیست. به احتمال زیاد راه شیری کهکشانی از نوع مارپیچی است. کرهٔ زمین به عنوان عضوی از منظومه شمسی، در یکی از بازو های مارپیچی آن واقع شده است. چون ما از درون صفحهٔ کهکشانی به آن می نگریم، آن را به این صورت می بینیم. اما بهتر است بدانیم ما هیچ عکس و مدرکی از شکل واقعی کهکشان مان نداریم و از دور و اطراف شکل این کهکشان را حدس می زنیم. دلیل انکه هیچ عکسی از راه شیری نداریم این است که تا به حال هیچ ماهواره ای از ان خارج نشده است که عکسی به ما ارسال کند.

سن قدیمی ترین ستاره ای که تا به امروز در کهکشان کشف شده (HE 1523-0911) در حدود 13/6 میلیارد سال تخمین زده شده است (تقریباً به قدمت دنیا) که با استفاده از اشعهٔ ماورای بنفش طیف سنج بزرگ برای اندازه گیری حجم برلیم دو ستارهٔ خوشه دی کروی تخمین زده شده است. [نیازمند منبع]زمان سپری شده بین ظهور اولین نسل ستاره در کهکشان راه شیری و اولین نسل ستاره در خوشه بین 200 تا300 میلیون سال استنباط شده است. [نیازمند منبع]با در نظر دریافت اینکه سن تخمین زده شده برای ستاره ها در خوشهٔ کروی8/0±4/13 میلیارد سال است، سن قدیمی ترین ستاره ها در راه شیری در حدود 8/0±6/13 میلیارد سال تخمین زده می گردد. صفحهٔ نازک کهکشانی نیز بین 5/6 تا1/10 میلیارد سال پیش شکل گرفته است